Screen Savior: Weeds

Det finst eit mylder av små detaljar som kan gjere meg interessert i ein TV-serie, men Weeds (TV3 måndagar 22.30) har kanskje den minste av dei alle. Med fare for å spissformulere meg heilt ut i periferien (det er faktisk ganske vanskeleg å kome opp med nye, friske innfallsvinklar heile tida), vil eg likevel hevda at eg fall for Weeds av særleg ein grunn; røysta til Mary-Louise Parker. Parker, som mange av oss har lært å elske som den faenivoldske feminist-aktivisten Amy Gardner i Presidenten (NRK2 måndagar 20.05 – den nye sesongen ser særs lovande ut), og ganske særleg røysta hennar er det mest vellukka dømet på typecasting i eit TV-drama på denne sida av Jeremy Pivens Ari Gold i Entourage (Canal+ torsdagar 22.00). Den hese kombinasjonen av resignasjon og trass rammar på mange måtar inn alt Weeds er og vil vere: Eit drama om ei uortodoks enkjemor frå den øvre mellomklassen, og ein hysterisk, men balansert komedie om å verkeleg starte på scratch. Kvifor ikkje verta dopdealar, liksom? Balansegangen er framifrå utført, og Weeds syner at det bør vere minst like gode veksttilhøve for trettiminutts dramaserier, som det for tida diverre er for trekvarters komiserier.

I ein situasjon der komedieforfattarar har seriøse problem med å skape så mykje som ein einaste likandes rollefigur, så klarer Weeds-folket nærast å overbefolke småbyen Agrestic med fullblods galgenhumoristar. Det er den merksemdssjuke 12-åringen Shane (framstilt med ein nesten ekkel intensitet av Alexander Gould), ein unggut som vandrar avstumpa rundt i si eiga konsekvenslause verd. Det er eldstesonen Silas (Hunter Parrish, som nokre kanskje hugsar frå Summerland), som mellom anna fungerer som ein artikulert, sivilisert spegling av kven Shane kunne ha vore. Mor Nancy (Parker) freistar desperat å halde dealarverksemda løynd for sonene, men dei veit båe meir enn dei gjev inntrykk av. I Shanes tagnad er det den usikre playboyen Silas’ oppgåve å glatte over saknet av den avdøde faren, som heile vegen ligg som ein uutalt og ukonfrontert verkebyll som, viss den vert handtert, trugar med å splitte familien. Eller i alle fall sette den saman på ein ny måte. Dette er tredje gongen eg ser Weeds, og eg ber deg om å leggje deg den fundamentale sårheten på minnet. Den er vond, men vakker, og smerteleg relevant.

Men den fremste galgenhumoristen av alle, er den rebelske onkel Andy (Justin Kirk). Når han kjem til Agrestic anar vi at tilhøvet til Nancy ikkje er perfekt, og at dette har noko med Nancys mann, Andys bror, å gjere. Men spenninga mellom dei presumptivt ansvarlege vaksenkarakterane vert snart skuva i bakgrunnen, og det gjer kanskje ikkje så mykje. Andy er nemleg ein livsnytande jævel ("I suck at Science, but I’m good at life") av same konsekvenslause, om enn meir snakkesalige og utadvende støyp som nevøen Shane. Andy er då også seriens klart artigaste figur, med si rolle som satirisk spegel mot alle dei typane hykleri og hysteri som har har så godt jordsmonn i amerikanske TV-forstader. Andy er den som sel Fashion of the Christ-kolleksjonens t-skjorter med påskrifta Chris died for my sins til småbarn ("If Shane wants to believe in Chris, that’s the freedom of religion"), og han er den som, når han ferskar Silas med ein joint, ikkje gjer anna enn å stele eit drag og opplyse om at han bør tenne opp på nytt. Andy er kanskje ein jævel, men han er vår jævel. Han gjer ting fordi han vil, og fordi han trur at han har noko å tene på det. Men det har folk av hans type sjeldan av å opne kjeften i det heile.

I ei kortfatta melding av den andre sesongopninga av Weeds, kalla Slates alltid lesverdige TV-meldar Troy Patterson serien for "fine". Lat oss, for dette høvet, omsetje det direkte, til fin, og sjå kvar det leier oss. Jo, grunna den djupna og såre klangbotnen som dødsfallet i familien skapar, så er kanskje Weeds fint, men det er først og fremst frekt. Det såre hadde ikkje kjentes så relevant om det ikkje hadde vorte kontrastert av noko anna. Det er her Celia Hodes (Elizabeth Perkins) kjem inn. Livets harde realitetar innhenter sjølvsagt henne også (ho har brystkreft), men ho let seg ikkje stoppe av det. Celia, viss patetiske ektemann er utru med tennislæraren sin, ser kampen mot kreften meir som ein sjanse til å starte på nytt enn som eit sakte farvel til livet slik det ein gong var ("In a weird way, this cancer has almost been a blessing"). Vel var ikkje Celia særleg kompromissvillig i utgangspunktet ("Do you like me", spør Celia Nancy i ein augneblink av fortruleg samtale. Nancy, som er utilpass med situasjonen på alle måtar, dama er trass alt kreftsjuk, men ikkje mindre av ei kontrollerande og vondsinna kjerring, svarar, nølande: "Mostly". Då lo eg, lenge, medan eg kjende på eit stikk av dårleg samvit. Weeds gjer slikt med meg.), men sjukdommen får henne til å kaste alle hemningar. Scena der Celia, i openberr mental ubalanse, inviterar tennisinstruktøren ut på byen berre for å trykke ho ned med dei mest velplasserte reduksjonistiske grepa i moderne fjernsynshistorie, er kosteleg.

Som vi skjønar, Celia er vond, men ho er smart. Av dette tvingast vi dessutan til å lære noko vi kanskje ikkje har tenkt så mykje over i vårt daglegdagse konsum av papirtynne stereotypar på broadcast: Det er for lite vondskap i amerikansk fjernsyn. Vondskapen er der, javisst, men den er ikkje styrande for mange karakterar. Ei fjern akt av vondskap dannar bakteppet for alle krimseriane, politi- og rettsdramaseriane, men vi får aldri noko eigentleg forhold til den. Celia er ikkje vond på same måten, men ho kan koste på seg å vere vondskapsfull, slik vanlege mennesker stundom er, fordi livet hennar har teke ei retning som set nokre nye grenser, men riv ned andre. Ho er kanskje det mest heilskaplege mennesket i amerikansk fjernsyn nett no. Fleire har sagt at særleg hennar karakter minner dei om korleis Frustrerte Fruer (TV2) kunne ha vore, viss dei hadde teke sjansen. Eg skal ikkje uttale meg om det, men berre vere takksam for at vi uansett har slike som Celia Hodes å falle tilbake på..